Zagłuszyć

Świąteczne omamy się dzieją.
Ludzie ślą życzenia, robią porządki, kupują prezenty. Większość wspomina o powinnościach, o nakazach, tradycji. W tym celu nielicznym udaje się być miłymi. Pogratulować!
Katolicki kraj i katolicka tradycja.

Dobrze. Nieliczna jeszcze chwila by przypomnieć sobie kim są Polacy pośród tłumu zunifikowanych Europejczyków.

Są też tacy, którym daleko do tego galimatiasu. Są tacy, co wierzą inaczej, tacy co są przejazdem, tacy, którym daleko tu, a tam jest już inaczej. Choć może podobnie. Są świadomi, którym tradycja nie przeszkadza w ich własnej drodze, ani nie pomaga. Kroczą po swojemu. Są różni ludzie, różne postawy, różne metody.

Dzieją się teraz chwile ważne. Więcej zadumy. Więcej samotności. Więcej tumanów zobowiązań i zależności. Postanowienia i decyzje, rozmowy i wymiany zdań, spotkania rodzinne i nieograniczony w tym względzie savoire-vivre. Więcej, wszystkiego jest więcej w tym czasie. Niby część to lubi, a część przed tym ucieka. Niby piękny to czas - tak mówią media... A taki pusty czasem.

I większość ucieka.
Przed własnym życiem, rozmową z drugim człowiekiem, przed poszukiwaniem siebie, Boga, sensu. Uciekamy przed myślami, pragnieniami. Zamiatamy je jak śnieg, który właśnie napadał i nie daje o sobie zapomnieć. Zagłuszamy nasze przeczucia, pragnienia, myśli jakie towarzyszą nam w naszym niewidzialnym świecie. Uciekamy przed konfrontacją.

Wczesna pora, ale za oknem już mrok. Kolejna kawa bo senność dopada. Muzyka włączona by nie myśleć zbytnio. Wszystko co czynisz - czyń z miłości. Kto to powiedział lub napisał - nie wiem. Każdy mój dzień to moja decyzja. Moja przyszłość to nie nadzieja - tylko moja teraźniejszość. Im więcej zagłuszę myśli w sobie tym bardziej bezwiedne będa kroki kolejne. Aż utracą swój sens.

Cokolwiek czynisz - czyń z miłością. Pisz, rozmawiaj, czekaj, bądź, przyjmuj, dawaj.... Cokolwiek czynisz - czyń w miłości z miłością.